Ik teken al vanaf dat ik kan lopen. En misschien eerder al. ‘Mooi, maak er nog meer een,’ zei mijn vader dan, als ik me weer ’s van de kokosmat omhoog had gewerkt en hem triomfantelijk mijn nieuwste brouwsel liet zien. Van mijn moeder kreeg ik later een doos met Prismalo-kleurpotloden. Want ‘onzen Henk kan moi tèkene’. En die kleuren waren zo heerlijk vol en warm. Je kon er trouwens ook mee ‘verven’, met die Prismalo’s van Caran d’Ache, want er zat een penseel bij en ik heb ze nog.
Later volgde ik talloze teken-, schilder-, en grafiek-cursussen. En nog weer later zwierf ik op de Rietveld rond. Niet lang, want de religie van het conceptuele stond me algauw tegen. Maar tekenen bleef mijn grote liefde. Omdat het zo ‘simpel’ is? Omdat je er zo weinig voor nodig hebt? Of toch omdat je het overal kunt doen: binnen, buiten, in de trein, op de Eiffeltoren, op kop aan een parachute desnoods?
In een museum ben ik vaak meer gecharmeerd van de etsen en van de tekeningen dan van de imposante schilderijen. En ik lees nog steeds liever een kort verhaal dan een roman. Het zal dus wel in de genen zitten en hierbij een paar voorbeelden van wat ik zoal maak & gemaakt heb.
‘Môi Henk, mâk d’r nog maar een…’
Met uitzondering van die voor Helias achterna zijn de meeste van deze tekeningen puur voor het plezier gemaakt en nooit gepubliceerd. Dus mocht jij, jouw krant, je blad, je uitgeverij etc. belangstelling hebben: bel Henk, 06 – 19 36 62 07, of stuur een mailtje naar info@henkvanbakel.nl
